martes, 8 de noviembre de 2011

Do que penso cando falo de correr

Hai pouco lin un libro que se titulaba máis ou menos así, e hoxe acordeime moito dese libro.

Fun correr e cando cheguei ao punto no que iba a empezar mirei para a miña man e non tiña o reloxo para cronometrarme, menos mal que levaba o Ipod e ten reloxo, así que puiden "cronometrar" algo. Empecei a correr e xa pensaba que non ía a dar acabado, pensamentos negativos pasaban pola miña cabeza, pero dixen NON, teño que facer o que viñen a facer e seguín correndo, mentres seguía correndo de vez en cando sentía algunha dor na espalda, ou nos brazos, pero se seguía correndo pouco a pouco pasaban esas dores.

Finalmente acabei e leveime unha alegría porque fixera a ruta nun minuto menos que o día anterior e sentínme moi feliz.

Teño que aclarar que este domingo vou correr unha carreira, non espero gañar pero quería facela dentro do tempo que marcan, aínda que sexa 39:59 pero que entre dentro do crono.

Moitas veces na vida sintes dores pero só tes que seguir e pouco a pouco pasarán, non se sabe porqué nin como pero pasan.

4 comentarios:

  1. Enhorabuena por tu blog, amiga, y por tu persistencia en vencer las dificultades que encuentras en el camino... es la única forma de llegar a la meta... yo también tengo un blog, pásate si quieres verlo (y si non falo galego es por poco, mi abuelo era de Betanzos). Un abrazo.

    http://lallamaradadehielo.blogspot.com

    ResponderEliminar
  2. Muchas gracias por tu comentario!me pasaré a visitarte!

    ResponderEliminar
  3. Quizás, cuando leas esto ya habrás realizado tu reto. Quizás lo hayas conseguido, enhorabuena. Quizás no. Enhora mejor. De los fracasos, quizás aprendemos más que de los triunfos.
    De todas formas estoy seguro, que rompiendo o no la marca del cronómetro, tú eres una campeona.
    Un abrazo
    Cristóbal

    ResponderEliminar
  4. Muchas gracias Cristóbal, todavía no lo he hecho, la carrera me toca hoy....a ver que tal sale!!!! ya os lo contaré!!!!

    ResponderEliminar